من از دلواپسـے ـهاے غریب ِ زندگـے دلواپسـے دارمـــ
و کس باور نمـے دارد کــ ِ من تنهاترین تنهاے این تنهاترین شهرمــ
تنم بوے علفهاے غروب ِ جمعه را دارد
دلمــ مـے خواهد از تنهاترین شهر خدا یک قصه بنویسمــ
و یا یک تابلوے ساده.....
...کــ ِ قسمت را در آن آبـے کنمــ حرف دلمــ را سبز
و این نقاشـے دنیاے تنهایـے
بماند یادگار ِخستگـے ـهایمـ
و مـے دانمـ کــ ِ ـهر چشمـے نخواهد دید
شهرِ رنگـے من را